Kamień Sybiraków

W sobotę, 17 września, w 72. rocznicę agresji sowieckiej na Polskę w PARAFIA

P.W. DUCHA ŚWIĘTEGO I NMP MATKI KOŚCIOŁA W KĘDZIERZYNIE - KOŹLU odprawiona zostałaię w intencji Ojczyzny msza św. Po mszy św dalsza część uroczystości odbyła się przy kamieniach pamięci.
Po krótkiej modlitwie za zamordowanych i poległych w walce o wolność Ojczyzny, nastąpiło odśpiewanie hymnów państwowego i Sybiraków. Wierni którzy przybyli na tą mszę na patenie ofiarnej złozyli cierpienia całego narodu, a zwłaszcza wywiezionych na Syberię, Żołnierzy Polskiego Państwa Podziemnego,
Żołnierzy Armii Krajowej.

Kolejny wiersz który prezentuję moja mama napisała na tą okazję.

W pomniku Sybiraków,

w tym zimnym Kamieniu

jest wpisana smutna prawda

o ludzkim cierpieniu.

O Polaków poniewierce

na sowieckim wschodzie,

ciężkiej pracy niewolniczej

i o strasznym głodzie.

O tym jak śmierć bezlitosna

wciąż plony zbierała

i jak matka konająca

swe dzieci żegnała.

O tym losie tak okrutnym

bez winy karaniu,

o tęsknocie za Ojczyzną

– wolności czekaniu.

O cierpieniu i Golgocie

na „nieludzkiej ziemi”

dokąd siłą z Kraju swego

byli wywiezieni.

Gdy przystanie ktoś na chwilę,

tu przy tym Kamieniu,

może cichy szept usłyszy

o ludzkim cierpieniu…

Bo ten Pomnik Sybiraków

serc tysiącem bije,

a pamięć o Golgocie

w nim na wieki żyje.

Pamięć męki Sybiraków

mocną klamrą spięta,

aby każdy o niej wiedział

i o niej pamiętał.

                Bogusława Urgacz
                          Sybiraczka
                          Kędzierzyn – Koźle 2011 r.

Do Smoleńskiej Brzozy

Powiedz nam Brzozo,

Brzozo Smoleńska

jak to naprawdę tam było,

gdy silne skrzydło

„Polskiego Orła”

do ciebie się zbliżyło

Słyszałaś Brzozo jęk

i krzyk rozpaczy,

o pomoc daremne wołania,

a potem w zimnym

mgłą przykrytym bagnie

serc polskich żałosne konanie.

A serc tych było

dziewięćdziesiąt sześć

i wszystkie po polsku biły

„Orłowi Polskiemu

w drodze do Katynia

swe życie zawierzyły.

Ty jesteś świadkiem

wielkiej katastrofy!

O Brzozo gdybyś mówić umiała,

to byś nam wszystkim

szukającym prawdy

wiernie ją przekazała

Pragniemy poznać

prawdę tej tragedii

i na nią wciąż czekamy

z nadzieją w sercach,

z Bożą pomocą wierząc,

że kiedyś ją poznamy. 

                                        autor

                                            Bogusława Urgacz
                                            z domu Tendaj

Zbiór kilku wierszy

Kochany Lwów

                      Lwów, Lwów, kochany Lwów

                      – tak cudnie brzmią te słowa,

ileż nadziei, marzeń i snów

wprost pieszo chce się iść do Lwowa.

Do miasta jedynego w świecie

serce się z piersi wyrywa

i wśród uroczych błogich snów

ta miłość jest wiecznie żywa.

O, myśli moja

Kiedy ciężko na duszy

i kiedy się smucę

pozwól myśli moja,

że do wspomnień wrócę,

że się zatopię

w tym uroczym śnie,

że ujrzę Mateńko

jasne oczy Twe

i dom rodzinny

i miasto kochane.

Przyjdź śnie wymarzony,

ulecz serca rany.

                    Pozwólcie

                           Pozwólcie kochać Kresy,

                               pozwólcie kochać te strony,

                           pozwólcie sercu krzyczeć

                                 „ZOSTAŁEM WYPĘDZONY”!

Święty Mikołaj w Kazachstanie

Jestem taka, jaka jestem

Lubię śmiać się

czasem złościć.

Lubię dobrze zjeść,

lub pościć.

Czasem mam

też takie chwile,

że łzy leję

krokodyle.

Lubię jeździć

na wycieczki,

lubię forsy

mieć pół teczki.

Kocham wszystkich

wokół siebie,

tych co przy mnie

lub, już w niebie.

Lubię też być

zakochana

(ale w mądrych

– nie w bałwanach)

Stale na swych

półkach składam,

lecz za moment

znów bałagan.

Wciąż coś gubię,

wciąż coś szukam,

i wciąż do Świętego

pukam.

                           Pomóż mi

Święty Antoni

i wnet zguba

wprost na dłoni.

Jestem taka,

„szaławiła”!

No, a gdybym

inną była?

Życie byłoby

obłudne.

Takie zwykłe,

takie nudne…

Ja już wolę

swoje „Ego”

i nie widzę

nic w tym złego.

Jestem taka

jaka jestem,

zatem kończę

takim tekstem:

Jeśli ktoś

mnie skrytykuje

wcale tym się

nie przejmuję!

Bo już jestem

właśnie taka

– ale nigdy

byle jaka.

Zesłańców nadzieja

Stepowe burzany

Leciuchne, koronkowe

wiatrem szybowane,

jak karoce z bajki

mkną stepem burzany.

I toczą się, toczą

hen w strony nie znane,

dostojne, urocze

stepowe burzany.

O gdybym wiedziała

jaka jest ich mowa,

to bym poprosiła:

„Pomknijcie do Lwowa”

Wtem szept usłyszałam

– i cichutkie słowa:

„To bardzo daleko

do twojego Lwowa,

I nie wiem czy wiatry

będą mi sprzyjały,

bym mógł tam dolecieć

w swojej krasie cały”

Byłeś mą zabawką

stepowy burzanie,

urok twój w pamięci

na zawsze zostanie.

Zesłańców nadzieja

Wierna szła z nami

drogami zesłania

przez stepy,

tajgi, bezdroża.

Dawała siłę

niedoli przetrwania

wciąż rześka, silna i hoża.

Czy ciężka praca,

głód i cierpienia

czy mroźna

buranu zawieja,

wzmacniała w nas wiarę

powrotu do Kraju

cudowna „Zesłańców Nadzieja”

PS.

Nieustanna wiara w lepsze jutro dodawała wiele sił do przetrwania tej niedoli. W naszym posiołku tworzyliśmy jedną wielką sybiracką rodzinę. Problem jednego – stawał się problemem wszystkich polaków, pomagaliśmy sobie wzajemnie. W wolnych chwilach spotykaliśmy się na wspólnych modlitwach, które nas bardzo krzepiły.  

Kolejny cykl wierszy

I znów Lwów

– pełen tęsknych snów

Wciąż niepokoi

i sercem wciąż miota

wielka, potężna

za Lwowem tęsknota

O Miasto nasze, Miasto,

o Grodzie ukochany,

przeklętą wolą Jałty

podstępnie zrabowane.

Tam – na stepie

Zegarem było słońce,

godziny cień wskazywał,

a jeszcze na długo przed świtem

brygadier do pracy wzywał.

Sałdat w wagonie

Pytam cichutko – mamuś dlaczego

i jaka jest nasza wina,

że przy nas sołdat stoi na straży

karabin z bagnetem wciąż trzyma?

I przytuliła mnie mama do siebie,

a w oczach łzy się perliły,

módl się dziecinko do Pan w niebie

by przetrwać, dodał nam siły.

Pielgrzymi Sybiru

Pielgrzymi Sybiru przez świat zapomniani

nędzni, umęczeni i wciąż pełni bólu,

zdążamy do kresu łzą gorzką zalani,

jedyna nadzieja w Tobie Nieba – Królu.

Do „bramy wieczności” sercami pukamy

zlituj się, otwórz, przyjm nas Jezu Drogi.

Policz i osądź Sybiraków rany,

które bezlitośnie zadał los złowrogi.

Ty jesteś lekarzem i sędzią i królem

uleczysz, utulisz, przygarniesz z czułością.

Tylko Twoje Serce wzruszy się tym bólem

i nas – Sybiraków nagrodzisz miłością.

Przy tobie na pewno bezpieczni będziemy

i przy Twej Matuchnie Jasnogórskiej Pani,

do której swe modły korne w niebo ślemy.

To my – Sybiracy. To my – zapomniani!

Dzieciństwo Utracone

Szukam mojego dzieciństwa, które skradziono przed laty

beztroskie,  cudowne chwile i czuły uścisk taty,

dom jasny, rodzeństwo, mama ukochana,

która swym ciepłym głosem budziła mnie co rana

lalki, zabawki słodycze (czy to dziś jeszcze zliczę?)

Ta radość krótko trwała, czas nastał niespokojny

i nad Ojczyzną naszą zawisła groźba wojny.

Już wkrótce w noc kwietniową u drzwi wróg opętany

rewizja i krzyk – „ na Sybir – ech wy polskie pany! ”

Za moją piękną lalę, którą z mych rąk zabrano

na pożegnanie ostatnie, kilka kopiejek mi dano.

I patrząc na miedziaki – oczy zaszkliły się łzami,

żegnałam swe zabawki cicho, czułymi słowami.

W zimnym bydlęcym wagonie wieziono nas daleko,

tak trudno to wspominać, bo łzy jak ogień pieką.

I już nie było zabawek, już żądna byłam chleba,

aby nie umrzeć z głodu – pracować było trzeba.

Nie było czasu wzrastania na stepach Kazachstanu,

zimna, ponura lepianka, zabawką – kula burzanu,

cukierkiem był korzeń słodki spod krzaka wygrzebany,

aż do ostatniej kropli sok chciwie wysysany.

 Dzieciństwo utracone na zawsze bolesna luka

chociaż minęło lat wiele, a ja wciąż ciebie szukam

i tęsknię ja za tobą i wciąż o tobie marzę,

a przed oczami mymi złych wspomnień kalendarze.

W zadumie pytam – Boże dlaczego tak się stało,

by w jednym krótkim życiu aż sześć lat brakowało?

Kto odda nam te lata, czas pracy łez i głodu,

kto wspomni o wygnańcach i o Golgocie Wschodu?

A może, może ktoś nam powie ( na co my wciąż czekamy),

że było to okrutne, że ... bardzo przepraszamy.

Choć lata mijają, ból w sercu wciąż tkwi,

uparcie, koszmarnie po nocach się śni.

Tak trudno zapomnieć czas cierpień i łez,

czy złu tego świata przyjdzie kiedyś kres?

Święta Bożego Narodzenia (przed wojną r. 1938)

     Do dziś mile wspominam

     w domu rodzinnym Święta,

     które do końca życia

     tak bardzo się pamięta.

        Mama krząta się w kuchni

        Tata choinkę ubiera,

        a nam – dzieciom mówi

        „pilnie na niebo spozierać”

     By dojrzeć pierwsza gwiazdkę

     tę, która zapowiada,

     że wtenczas do wieczerzy

     każda rodzina zasiada.

        O, jest, jest, już świeci

        I pięknym blaskiem mruga.

        Mama na stół stawia dania,

        a lista jest ich długa!

     Na śnieżno białym obrusie

     opłatek z miodem leży,

     a z ustrojonej choinki

     zapach unosi się świeży.

        Na stole płonie jasno

        świąteczna świeca biała,

        by drogę do Betlejem

        Pastuszkom wskazywała.

     Jest również ząbek czosnku

     i sianka garstka mała

     – Babunia tak robiła,

     tradycja więc przetrwała.

        A teraz w wielkim skupieniu

        płyną modlitwy słowa,

        by Jezus narodzony

        od złego świat uchował.

     Wszyscy wielce radośni

     w tej tak doniosłej godzinie,

     dzielimy się opłatkiem

     jak w każdej, polskiej rodzinie.

        Moc najlepszych życzeń,

        serdecznie sobie składamy

        i bardzo uroczyście

        Wieczerzę spożywamy.

     Jest barszcz czerwony z uszkami

     i ryba w galarecie

     – taką, jak mama przyrządza

     nikt nie potrafi na świecie.

        Są kapuśniaczki z grzybami

        i zupa jest grzybowa.

        Jest też smażona ryba

        i jest sałatka śledziowa.

     Wspaniały napój z „suszu”,

     przydatny po wieczerzy,

     jest kutia z bakaliami,

     pycha! Niech każdy mi wierzy.

        O ciastach już nie wspomnę

        tak wiele tych pyszności,

        starczy dla całej rodziny

        starczy też i dla gości.

     A potem są kolędy,

     jedna po drugiej płynie.

     Tata przygrywa na skrzypcach,

     a Mama na mandolinie.

        Tyle uroku i ciepła

        miały te nasze Święta,

        lubię je powspominać

        i zawsze będę pamiętać.

     Byliśmy bardzo szczęśliwi

     w naszym rodzinnym komplecie,

     lecz los okrutnej, złej wojny

     rozrzucił nas po świecie...

     PS.

     Pamiętam również inne Święta

     daleko, hen na zesłaniu,

     tam na wieczerzę były wspomnienia

     i myśli o przetrwaniu.

        Tak trudno mi pisać o tym,

        bo oczy zachodzą łzami.

        Pozwól mi Boże dobro pamiętać

        i dobrem dzielić się z Wami.

Były to ostatnie Święta Bożego Narodzenia
w pełnym rodzinnym gronie.

                   Bogusława Urgacz z domu Tendaj