Święta Bożego Narodzenia (przed wojną r. 1938)

     Do dziś mile wspominam

     w domu rodzinnym Święta,

     które do końca życia

     tak bardzo się pamięta.

        Mama krząta się w kuchni

        Tata choinkę ubiera,

        a nam – dzieciom mówi

        „pilnie na niebo spozierać”

     By dojrzeć pierwsza gwiazdkę

     tę, która zapowiada,

     że wtenczas do wieczerzy

     każda rodzina zasiada.

        O, jest, jest, już świeci

        I pięknym blaskiem mruga.

        Mama na stół stawia dania,

        a lista jest ich długa!

     Na śnieżno białym obrusie

     opłatek z miodem leży,

     a z ustrojonej choinki

     zapach unosi się świeży.

        Na stole płonie jasno

        świąteczna świeca biała,

        by drogę do Betlejem

        Pastuszkom wskazywała.

     Jest również ząbek czosnku

     i sianka garstka mała

     – Babunia tak robiła,

     tradycja więc przetrwała.

        A teraz w wielkim skupieniu

        płyną modlitwy słowa,

        by Jezus narodzony

        od złego świat uchował.

     Wszyscy wielce radośni

     w tej tak doniosłej godzinie,

     dzielimy się opłatkiem

     jak w każdej, polskiej rodzinie.

        Moc najlepszych życzeń,

        serdecznie sobie składamy

        i bardzo uroczyście

        Wieczerzę spożywamy.

     Jest barszcz czerwony z uszkami

     i ryba w galarecie

     – taką, jak mama przyrządza

     nikt nie potrafi na świecie.

        Są kapuśniaczki z grzybami

        i zupa jest grzybowa.

        Jest też smażona ryba

        i jest sałatka śledziowa.

     Wspaniały napój z „suszu”,

     przydatny po wieczerzy,

     jest kutia z bakaliami,

     pycha! Niech każdy mi wierzy.

        O ciastach już nie wspomnę

        tak wiele tych pyszności,

        starczy dla całej rodziny

        starczy też i dla gości.

     A potem są kolędy,

     jedna po drugiej płynie.

     Tata przygrywa na skrzypcach,

     a Mama na mandolinie.

        Tyle uroku i ciepła

        miały te nasze Święta,

        lubię je powspominać

        i zawsze będę pamiętać.

     Byliśmy bardzo szczęśliwi

     w naszym rodzinnym komplecie,

     lecz los okrutnej, złej wojny

     rozrzucił nas po świecie...

     PS.

     Pamiętam również inne Święta

     daleko, hen na zesłaniu,

     tam na wieczerzę były wspomnienia

     i myśli o przetrwaniu.

        Tak trudno mi pisać o tym,

        bo oczy zachodzą łzami.

        Pozwól mi Boże dobro pamiętać

        i dobrem dzielić się z Wami.

Były to ostatnie Święta Bożego Narodzenia
w pełnym rodzinnym gronie.

                   Bogusława Urgacz z domu Tendaj